HER SEVDA BİR VEDADIR…

Bu cümleyi ilk duyduğumda yüzüme çarpan bir tokat etkisi oluşturmuştu. Cümlenin üzerine düşünmeye başladığımda neyi seversek sevelim hepsinin bir sonu olduğu düşüncesi beni derinden etkiledi. Yakın zamanda sevdalı olduğum birini kaybetmenin acısının üzerine gerçekten her sevdanın bir vedası olduğunu tecrübe etmiş bulundum. İnsan âşık olduğunda o duygunun sonsuz olmasını ister fakat her aşk bir ayrılığı da maalesef içinde barındırır. Tıpkı mevsimleri beklediğimizde onu doyasıya yaşayıp biteceğini bilmemiz gibi… Sevda ve Veda, birbirine zıt kavramlar olsa da ikisi de birbirine geçmiş duygulardır. Biri olmadan diğeri eksik kalır. ‘Son’ da ki vedayı düşünemeden yaşıyoruz aşklarımızı fakat bunu kim düşünür ki. İnsan birileri ile bağ kurmadan yaşayamaz, yaradılışımız gereği âşık olup bağlanıyoruz. Zamanın geçtiği her an bir sonraki anın vedasını hazırlar. Birini severken bu büyünün bozulacağını, o anların elinden kayıp gideceğini bilir ama yine de o duygunun peşinden gider. Çünkü bilinir ki veda kapıyı çalacak olsa bile o sevdanın yaşattığı anlar her şeye değer, aşkı anlamlı kılan da budur. Bir gün biteceğini bile bile onun her anını iliklerine kadar hissetmek… Ayrılık da, sevdayı tamamlayan bir parçamızdır. Sevdiğimiz zaman onu kaybetme korkusu hep içimizdedir. Bu korku aşkı daha yoğun yaşamaya sebep olur. Fakat bunu o an düşünemeyiz çünkü aşk anı yaşamaktır. Veda korkusu sevdanın gölgesinde kalır. Veda edeceğimizi düşündüğümüz her sevda daha büyük bir tutkuya dönüşür. Veda sadece kişiden değil sevdanın yaşattığı hayallerden ve hislerden de ayrılmaktır. En derin vedalar, en büyük sevdaların izlerini taşır. Her aşk içinde bir vedayı saklar. İnsan her aşkın sonunda bir ayrılıkla karşılaşacağını bilse de yine de sevmekten vazgeçmez. Çünkü bu veda korkusu o aşkın büyüsüne engel olamaz. Sonunda her veda geride unutulmaz bir sevda bırakır. Ve her sevda vedasına rağmen kalpte ölene kadar yaşar.